Islam.kz ұлттық, рухани-ағарту порталы

Менің алғашқы жұма намазым (әңгіме)

Мен күн сайын жұманы асыға күтемін. Мүмкін сіз: «Бәрі жұма күнін күтеді. Аптаның соңғы жұмыс күні. Алда апта бойы асыға күткен демалыс күндері бар. Дачаға барып, демалып, ішіп-жеп, барлық өзекті мәселелерді бір пәс ұмытуға болады» - деп ойлап отырған шығарсыз. Алайда мен жұма күнін ол үшін күтпеймін. Оны мешітке бару үшін күтемін. Өйткені жұмада барлық мұсылман қауым жұма намазына жиналады.

Алғаш рет әпкеммен бірге мешітке барған күнім есімде. Ұзын етек (юбка) киіп, шашымды орамалмен орап, сенімді түрде «Проспект Мира» метро станциясынан түстік те, Мәскеудегі басты үлкен мешітіне бет алдық. Ол сәттерде Құдай үйіне кірген заматта қандай сезімде боларымды ойға алмадым. Ал, оған (мешітке) жақындағанымда бойымда аздап қорқыныш пайда болды: «Бір нәрсені қате істеп, өмір бойы масқарам шығып жүрсе қайтемін, одан кейін бәрі маған күліп, сасақтарымен шұқып көрсетіп жүрсе не істеймін» деген қорқынышты ойлар мазалай бастады. Мен бұл қорқынышымды әпкеме айта алмадым, айтсам мені қате түсініп қалар деп қауіптендім...

Мешіт арасындағы арақашықтық қысқара берді. Мешіт бізге жақындай түсті. Міне бірнеше метрден кейін Қасиетті үйдің аумағына басамын. Алайда, сол сәтте маған ерекше үрей салған мешіт аумағында қайыр тілеп жүрген мүгедек жандар мен мені көптеген сырқаттардан арылтамын деп маған жақындап, қолымнан ұстағысы келіп жатқан сығандар мен емшілер болды. Егер сол жерде әпкем болмаса, көшенің ортасында қорқыныштан жылап жіберер едім, өйткені өмірімде мұндай нәрсені бұрын-соңды көрмеген етінмін.

Бірнеше секундтан кейін әупірімдеп алдымыздағы әлгі бейтаныс адамдардың кедергілерінен асып, мешіттің қақпасы ашылып, ішке кірдік. Жанарымды жоғарыға көтергенімде алтын күмбезді, жарқыраған жарты ай белгісі бар жасыл түсті екі қабатты ғимаратты көрдім. Есік алдында бір ер адам тұрды. Ол келушілермен амандасып, оларға жол көрсетіп тұрды.

Мешіттің іші түгел әдемі еді. Едендерге кілемдер төселген, қабырғасында бірде-бір сурет жоқ. Сол сәтте мен өз-өзімді ұстай алмай жылап жібердім.

Неліктен екенін білмеймін, өзімнің жиырма жылдық ғұмырымда бірде-бір рет мешікте келмегенім үшін өзімді кінәлі сезіндім. Содан бері мен әр жұмада Алла Тағаланың үйіне келуге тырысып, мені тура жолға салғаны үшін Оған шүкіршілігімді білдіріп жүрмін. Әлі күнге дейін мешітке кірерде көңілім босап, көзіме жас келеді, бірақ қазір кінә немесе қорқыныштан емес, мүмкін мақтаныш сезімінен шығар, әріберіденсоң, бақыттан да болуы мүмкін.

Дилангез Манонова (Ресей).
Аударған: islam.kz