Сахаба Абдулла ибн Амрден жеткен бір риуаятта Алла елшісі  (саллаллаһу алейһи уә сәлләм) сахабаларына:

«Кім бір шымшықты босқа өлтіріп, қақысын бермеген болса, Қиямет күні Алла Тағала одан сол жайында сұрайды», -дейді. Сонда естушілердің бірі: «Оның қақысы қандай, уа, Расулалла?» деп сұрақ қояды. «Оның қақысы – жай ғана мойнынан ұстап, кесе салмай, (әдеттегідей, жеу үшін) бауыздауың», - деп жауап береді Пайғамбарымыз[1].  

Сондықтан, етін жеп, өзінің қажеттілігіне пайдалану ниеті болмаса, құр ермекке, көңіл-көтеру үшін аңдарды өлтіру Исламда құпталмайтын іс.   

Деректерге қарағанда аң аулаудағы негізгі мақсат үшеу:

1. Еті үшін.
2. Тісі, мүйізі немесе терісі үшін.
3. Қауіп-қатерден және залалдан сақтану үшін.

Осыған орай Ислам ғалымдары аңшылықтың кейде мубах, кейде мәндуб, кейде уәжіп, ал, кейде мәкруһ немесе харам үкімінде болатындығын білдірген.

• Егер, аңшылық өзінің және отбасының ішім-жемі үшін болса, үкімі - мубах (рұқсат).
• Егер, таршылық көріп отырған отбасын молшылыққа қол жеткізу мақсатында болса, үкімі - мәндуб.
• Бір жанды өлім аузынан құтқарып қалу зәрулігі туындаған жағдайда - уәжіп.
• Мұқтаж болмаса да ермек үшін, көңіл көтеру мақсатында аң ауласа, алайда етін немесе терісін пайдалануды көздесе - мәкруһ.  
• Ал, пайдаланбай, құр бекерге өлтіру - харам. Өйткені, мұндай әрекет тіршілік иесін бекерден-бекер өлтіру болып саналады[2]. Бұл бір шетінен ысырапшылықты тудырса, екіншіден жер бетіндегі кейбір аңдардың тұқымының жойылып кетуіне жол ашады.
• Сондай-ақ, заң бойынша тыйым салынған аңдарды аулауға діни тұрғыда да құпталмайды. Өйткені, қоршаған ортаны қорғау - Ислам дінінің де бұйырған нәрсесі.