Хакімдер айтқан:

«Үш нәрсе жайында ойланба:

• Кедейлік жайында ойланба. Қайғы-мұңын артады, дүниеқоңыздық пайда болады.

• Қиянат жасаған адам жайлы ойланба. Жүрегің қатаяды, кекшілдігің артады және ашушаң боласың.

• Дүниеде ұзақ ғұмыр кешу жайында көп ойланба. Дүние жиюді жақсы көріп кетесің, өміріңді құр бекер өткізіп аласың және әрдайым ісіңді ертеңге қалдырасың да жүресің».

Хакімдер айтады:

«Даналық төрт нәрседе оянады:

• Дүниелік уайымдардан ада дене.

• Дүниенің тамағынан бос асқазан.

• Дүние нығметтерінен ада бос қол.

• Дүниелік өмірдің ақыры жайлы ой жүгірту, яғни пенде өз ісінің соңы немен тынарын, өмір жолының түбінде өзін не күтіп тұрғанын ойлау».

Хакімдер айтады:

«Кісінің шынайы тәубе еткендігінің белгісі төрт нәрседен белгілі:

• Тілін ғайбаттан, боссөзден, өтіріктен сақтайды.

• Жүрегінде дұшпандық пен іштарлық болмайды.

• Нашар жолдастардан ұзақ тұрады.

• Өлімге дайын болуға талпынады, өткен күнәларына шын өкініп, үнемі құдайдан кешірім сұрап жүреді және Раббысына бойсұнуда табандылық танытады».

Кейбір хакімдер былай деген:

«Жүректің өміршендігі төрт нәрседен тұрады:

• Білім.

• Ризалық.

• Азға қанағат.

• Зүһд (дүниеге қызықпау)».

Сондай-ақ хакімдердің бірі былай деген:

«Төрт түрлі адам бар, оларда шынайы бақыт жоқ.

Біріншісі – Пайғамбарға (Аллаһтың салауаты мен сәлемі болсын) салауат айтуға сараңдық ететін адам.
Екіншісі – азаншының дауысына жауап бермейтін адам (азан шақырғанда намазға мешітке бармайтын).
Үшіншісі – біреу жақсылыққа мұқтаж болып, көмек сұраса да жәрдемдеспейтін адам.
Төртіншісі – намазынан кейін өзімен қоса, мүміндер үшін дұға жасауға ерінетін адам»¹.